Pikondoaren balada

Aitonak altxatu zuen Pikuenea, pikondo baten abaroan, ez baita zuhaitz baten babesa duen etxea bezalakorik. Bost urte eman zituen lanean, artean osaba Lukas jaio gabe zela.

Baina Martinak beti ezagutu du osaba Lukas pikondoan...
eskuan liburu, kataloxa edo piku batekin, baina pikondoaren adar sendoenean erdi-etzanda beti. Bazirudien adar hura bere gorputzera egina zegoela, edo alderantziz, urteen poderioz osaba Lukasen enborra egokitu zela adarrera. Dela bat dela bestea, gustura agoten zen han osaba. Hura zen bere lekua, bere paradigma, bere tronua.

Gerrara deitu dituzte anaia biak, Martinaren aita, eta baita osaba Lukas ere. Osaba Lukasek ez doala erantzun du, bakezalea dela.

Anaia eguzki epeletakoa zuela esaten zuen gure aitak. Ameslaria zela esaten zuen amamak. Listoegia zela, amar. Nik dibertigarria zela esaten dut. Gauza asko dakizki osaba Lukasek. Ezertarako balio ez dueten gauzak, zuzentzen zidan aitak. Eta bizitzarako baliagarriak diren gauzez zipitzik ere ez, gehitzen zuen. Osabari pikondoko talaieroa deitzen zioten etxean.

Baina osaba Lukasek liburu eta kanta zaharretan gauza asko ikasi zituen, eta pikondoan, han goian, bakea arnasten zela zioen.

Leire Bilbaok idatzitako harribitxia, Maite Mutuberriaren margolanek apaindua. XXXV. Lizardi Saria irabazi duen lan eder bezain poetikoa.